Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Στα χρόνια της ομίχλης - Ιάσμη

Στα χρόνια της ομίχλης - Ιάσμη
Τίτλος: Στα χρόνια της ομίχλης - Ιάσμη
Συγγραφέας: Νίκος Γούλιας
Σελίδες: 528
Εκδόσεις: Ψυχογιός

Χίος, 1822. Σε χρόνους παλιούς και δύσκολους, η οικογένεια του Ισίδωρου σκορπά και χάνεται μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους. Στη Σύρο, όπου έχουν καταφύγει αυτός και οι αδερφές του, χάρη στις φροντίδες μιας καθολικής καλόγριας κι ενός Ψαριανού μπουρλοτιέρη καταφέρνουν να επιβιώσουν και να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, σ’ ό,τι έχει απομείνει όρθιο, για να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή.

Χρόνια μετά, στο ίδιο κυκλαδίτικο νησί, ο Νικόλας, ο ανιψιός του Ισίδωρου, θα γνωρίσει την αγάπη στο πρόσωπο της Ιάσμης, μιας κοπέλας που η αύρα του μυστηρίου την αγκαλιάζει ολόκληρη. Οι δυο νέοι θα ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, ενάντια στη μοίρα που παραφυλά σκληρή κι αμείλικτη.

Ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στο πρώτο μισό ενός ταραγμένου 19ου αιώνα, στα χρόνια της ομίχλης, στους θαλασσινούς δρόμους του Αιγαίου και των Κυκλάδων, από τα σοκάκια του Πυργιού, το λιμάνι και το κάστρο της Χώρας, ως την κοσμοπολίτισσα Ερμούπολη και τη μυστηριακή Σμύρνη με τα χρώματα κι αρώματα της Ανατολής.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ίσως ναι...ίσως όχι...

Ίσως ναι...ίσως όχι...
Τίτλος: Ίσως ναι...ίσως όχι...
Συγγραφέας: Μαίρη Λακουμέντα
Σελίδες: 186
Εκδόσεις: Οσελότος
Σχήμα: 14x21

Δυο νουβέλες που φέρνουν στο προσκήνιο τη ζωή του καθενός μας. Μέσα στις γραμμές του βιβλίου ο αναγνώστης ανακαλύπτει ένα κομμάτι από τον εαυτό του, που το φυλάει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Είναι η ευκαιρία του να βγάλει τα κρυφά και να νιώσει ελεύθερος.

Οι ιστορίες τριών γυναικών και ενός άντρα πλεγμένες με ιδιαίτερη μαεστρία από τη συγγραφέα, αφήνουν μια γεύση πίκρας αλλά και ανακούφισης. "Μιλάμε, συναναστρεφόμαστε, επιθυμιόμαστε ίσως, μα δεν συνεννοούμαστε. Αυτή είναι η σκληρή μας τύχη. Η αιώνια παρεξήγηση. Τα λόγια και η σκέψη μας φτάνουν παραμορφωμένα στην αντίληψη του άλλου".

Η Έλενα, η Θάλεια και η Άντζυ κάνουν διακοπές στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Η ιστορία τους ξεδιπλώνεται, πότε με χιούμορ και πότε με παράπονο, όπως τη ζουν οι ίδιες αλλά και από την οπτική γωνία που έχει η μία για την άλλη. Οι μέρες αυτές όμως φέρνουν εκπλήξεις και ανατροπές στη ζωή και των τριών... Ο Λευτέρης, ένας άντρας της εποχής μας, αποφασίζει να ζήσει τη ζωή που νομίζουν οι δικοί του ότι είναι η καλύτερη για αυτόν. Μέσα από τα θέλω και τα πρέπει, πλέκεται ο ιστός των προβλημάτων και των ανομολόγητων επιθυμιών του. Δείχνει να βολεύεται, αλλά μέσα από τα λάθη των επιλογών του, η προσωπικότητά του συνθλίβεται. Τότε αυτός....

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Λόγοι μοναξιάς

Λόγοι μοναξιάς
Τίτλος: Λόγοι μοναξιάς
Συγγραφέας: Γεωργία Κακαλοπούλου
Σελίδες: 416
Εκδόσεις: Ωκεανός
Σχήμα: 14x21

Η Φανή, δυνατή, ρεαλίστρια, αντιμετωπίζει τη ζωή με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, θυσιάζοντας τα δικά της προσωπικά όνειρα. Αυτή είναι το στήριγμα της οικογένειάς της, κι όταν η μικρότερη αδελφή της η Λίτσα θα εγκαταλειφθεί από τον τυχοδιώκτη νεαρό με τον οποίο είναι τρελά ερωτευμένη, η Φανή θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση εκτός ελέγχου.

Στο μικρό χωριό όπου ζει η οικογένειά της, ο κόσμος είναι συντηρητικός, περίεργος, και τα ήθη του αυστηρά, και η παρουσία του Στέφανου, ενός διάσημου συγγραφέα θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Ανάμεσα σ' εκείνον και στη Φανή αναπτύσσεται ένα παράξενο συναίσθημα αντιπάθειας και έλξης. Όμως μια δραματική εξέλιξη στη ζωή της Λίτσας θα τους φέρει αναγκαστικά κοντά...Στο μεταξύ οι φήμες στο χωριό έχουν αρχίσει να δίνουν και να παίρνουν, και η Φανή είναι αναγκασμένη να πάρει τον δρόμο της φυγής...

Μυστικά και δυνατά συναισθήματα, ανθρωπιά και κακία, μίσος και καλοσύνη, και μοναξιά... Όλοι έχουν να παλέψουν τελικά με τον εαυτό τους και με τη μοναξιά των ανέκφραστων συναισθημάτων...

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Το άγγιγμα

Το άγγιγμα
Τίτλος: Το άγγιγμα
Συγγραφέας: Έκτορας Δέλτα
Σελίδες: 230
Εκδόσεις: Αγγελάκη

Ο βαθύς άγριος ωκεανός απλωνόταν μπροστά του, γκρίζος και απειλητικός. Άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε με λύπη τον καπνό χαζεύοντας τον, πριν χαθεί για πάντα στον συννεφιασμένο ουρανό σαν παιδική ανάμνηση.Ο παγωμένος αέρας είχε από ώρα στεγνώσει τα δάκρυα στο κουρασμένο του πρόσωπο. Τα χέρια του όμως έτρεμαν ακόμα από οργή. Πως φτάσαμε ως εδώ, αναρωτήθηκε ξανά. Πως φτάσαμε ως εδώ…

Για μία στιγμή σκέφτηκε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει, ήταν ένα βήμα… Ένα βήμα στο κενό. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Είχε χάσει τα πάντα. Είχε χάσει εκείνη. Ένιωσε όμως πάλι το μίσος μέσα του να θεριεύει, να τον καίει ζωντανό. Ένα μίσος που τρεφόταν λαίμαργα από το κουφάρι της αγάπης που κάποτε ένιωθε. 

Η βαθιά τρομακτική φωνή δόνησε το μυαλό του για μία ακόμα φορά, «Σπάστην, μικρό όμορφο αγόρι… Σπάστην και θα λυτρωθείς». Γύρισε την πλάτη του στην μανιασμένη θάλασσα και σφίγγοντας με λύσσα τις γροθιές του χάθηκε στην παγωμένη νύχτα. 

Πως μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό, που δεν γνωρίζει από οίκτο. Πως μπορείς να πολεμήσεις ένα πλάσμα, φτιαγμένο από οδύνη και σκοτάδι. Πως μπορείς να νικήσεις αυτό που ζει μέσα σου…

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Μοιραστείτε το!